dinsdag 5 mei 2020

A HOWL THAT ECHO'S


5 mei 2020, bevrijdingsdag. 75 jaar geleden werd Nederland bevrijd na de Tweede Wereld Oorlog. Een gegeven waar ik vandaag anders bij stil sta dan eerder in mijn leven. Wat is vrijheid? Wat zijn de tegenhangers van vrijheid? Momenteel leven we in een wereld die dus op slot zit. Een uitspraak die nooit eerder in deze betekenis gebruikt is. De grenzen zijn dicht, de scholen zijn veelal dicht, de verzorgingshuizen zijn dicht voor bezoek, de horeca en cultuurcentra zijn dicht... maar bovenal: het fysiek contact is dicht! op slot! De 1,5 meter afstand begint te knagen, te trekken, dolend te zwerven naar plekken die we niet kennen. 

Vorige week was ik voor het eerst na 6 weken weer bij mijn moeder langs. Moeder en kind. Oma en kleinkind. In ons gezin een vanzelfsprekendheid.

Tot deze wederontmoeting had ik nooit stil gestaan bij de natuurlogica van dit contact. Maar nu: het niet aanraken overviel me. Een angst voor nabijheid met de persoon die ik het meest in mijn leven heb aangeraakt. Zonder haar aanraking had ik als baby zelfs niet kunnen overleven. De aanraking die me met mijn eigen kind soms even te veel is deze dagen, voelde nu als dreiging; alsof ik een moord kon begaan. De verantwoordelijkheid naar mijn zus toe niet te vergeten. Door die zelfde aanraking!

Na vier dagen onverklaarbare chagrijnigheid had de huidhonger zich door mijn lijf via mijn hoofd, terug de tijd in gegeten. Ik sprong in de auto en reed er weer heen. Beelden wilde ik, de archieven van mijn familie. Het contact wat ik nooit eerder als vrijheid had bestempeld, aan mijn visuele filters voorbij was gevlogen maar me nu achtervolgd met een zacht gehuil.

Wat is vrijheid? Kan er vrijheid zijn zonder (af)geslotenheid? Ik absorbeer de beelden van toen elk contact gedachteloos was. Vrij van lading, zorg en besmetting.  










donderdag 29 juni 2017

TOUCH OF STONE

Een project over de emotionele deuken die een mens oploopt door fysiek veilig te zijn maar mentaal gevangen te zitten.  

Touch of stone is een multidisciplinair werk bestaande uit een in-situ dansperformance in een bunker met klei, een meerschermen video-installatie met voice-over en keramische objecten voortkomend uit de performance (‘de emotionele deuken’). 

We leven in een ‘vrij’ en ‘veilig’ land. Toch hoor en zie ik om me heen steeds vaker mensen in elkaar storten, opgesloten raken of voortijdig een eind aan het leven maken. Meer dan 1 miljoen mensen slikt tegenwoordig antidepressiva in Nederland en de aantallen lopen de laatste jaren alleen maar verder op. 1 op de 20 mensen in Nederland heeft te maken met een depressie en onder jongeren is dit zelfs 1 op de 15. Veertig procent van de beroepsbevolking krijgt te maken met een burn-out. We kennen allemaal wel iemand in een depressie, met een burn-out of paniekaanvallen. In de prestatiemaatschappij loopt de sociale -en prestatiedruk zo hoog op dat we onszelf er niet of nauwelijks meer tegen lijken te kunnen beschermen. De steeds groter wordende snelheid waarmee we leven komt ons psychisch welzijn niet ten goede, en wordt steeds problematischer.

Vroeger gebruikten we bunkers van meters dik beton die ons konden beschermen tegen gevaar van buitenaf. Alle connectie met de buitenwereld werd afgesloten en dof door deze muur. Zijn de antidepressiva die we tegenwoordig massaal gebruiken om onszelf te beschermen de bunkers van nu? En kunnen we onszelf überhaupt beschermen, nu de grens tussen veiligheid en gevaar zo ongrijpbaar en poreus is geworden?

Dit project werd mede mogelijk gemaakt door het Amsterdams Fonds voor de Kunst en stichting Stokroos


Trailer Touch of Stone video-installatie | montage Riekje Ziengs





19-21.12.17 solo tentoonstelling Bradwolff Projects










19.12.17 art dinner | in gesprek met Richtje Reinsma.







12.10 - 18-11 2017 solo tentoonstelling galerie Caroline O'Breen

 



01.08.17

In mijn

Glijdend als werkwoorden alle kanten op 
Ik ben een vogel zonder veren 
Plukken is verleden en kaal niks 
Glad en grijs een soort bruin dat terug staart naar mijzelf 
Een landschap uit losse lappen kan geen wandeling 
Schuiven zonder zicht, op de tast van de holte achter mijn oog 
Bewegingen schuw als schaduw, die mijn voeten lijken 
Het voelen komt met kou uit een hoek vol vlinders die ik niet zie 
Kopergroen van ooit mooi in de vleugels, wil verderf zijn 
Schimmel, een hardnekkig soort, woekert met de losse lappen 
Jij denkt mij wel, ik mij niet en jou niet meer 
De deken die ons samen hield is 



09.07.17 | Opnamedag  Touch of Stone met Maria Demandt, Lucas Dols en Sander Roeleveld.


















rehearsing with Maria Demandt



















26-06-17 - Test draaien met cameraman Sander Roeleveld.








































 [Glijden, als een werkwoord alle kanten op.] 


30-05-17 - Ginjaar kleiwaren ambacht - Leiderdorp, mijn tijdelijk atelier:















03-05-17 - Op zoek naar de bunker/ schuilplaats/ kazemat aan de Hollandse Nieuwe Waterlinie:

Werk aan de groeneweg; een kleine schuilplaats uit de WWI, omgebouwd tot schutters plek in de WWII is de plaats van bestemming geworden. De dubbele functie van deze vier muren staan voor mij symbool voor de dualiteit en complexiteit van de thematiek - 'emotionele deuken'. 






























woensdag 13 april 2016

ENDS MEET - een onderzoek en in-situ installatie in het atelier van Gisele van Waterschoot van der Gracht - Amsterdam.

Een nieuw/vervolg project in Castrum Peregrini 

ENDS MEET, een zoektocht in een wereld van vloeibare grenzen.

Al een aantal maanden geleden ben ik begonnen met een onderzoek in het archief en atelier van Gisèle van Waterschoot van de Gracht bij Castrum Peregrini. In 2014 maakte ik het werk SIGHTLINE in en over de onderduik etage van Castrum. De subtitel van dat werk was een quote van Gisèle: Where is the frontier of LIKE and LOVE? Deze zin is de aanleiding geweest voor dit vervolg onderzoek en het nieuwe werk: ENDS MEET wat half september 2016 getoond zal worden.

Hoe ziet zij deze grens tussen 'LIKE and LOVE'? Is er wel een grens in haar beleving? Aan de hand van teksten en foto's uit haar archief - in combinatie met de antwoorden van het publiek - dat ik deze zelfde vraag stelde tijdens MN8 2014 - komt er een een in-situ installatie waarbij privé en publiek een dialoog aangaan, en misschien wel samensmelten.

Dit project wordt mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds - WJT - In samenwerking met Stichting Castrum Peregrini


Notitie: Gisèle van Waterschoot van der Gracht

10.10.16

Wanneer is een in-situ werk autonoom? Een veel gestelde vraag de afgelopen tijd door mijzelf en ook door anderen. "Als het werk ook buiten de ruimte nog overeind blijft" lijkt het antwoord te zijn.
Wat is voor mij de waarde van huizen en waarom verbind ik me hier steeds aan?
Het atelier en archief van Gisèle heeft mij geïnspireerd om een verhaal te vertellen of beter gezegd een vraag van toen opnieuw te bevragen in het nu. Een vraag geïnitieerd door haar (zie het bovenstaande briefje) gevonden door- en sterk verbonden aan mij - de verteller.

Een archief onderzoek: haar uitingen, door mij geïnterpreteerd en tot een nieuw subarchief geselecteerd, creëren een verhaal dat ik wil vertellen aan mijn publiek. Een verhaal over grenzen, over flexibiliteit van die grenzen - veranderbare kaders. Als je in staat bent grenzen vloeibaar te maken ben je daarin ook kwetsbaar. Het is mens eigen om grenzen weer naar herkenbare kaders te willen buigen. Zelf denk ik dat we altijd moeten proberen grenzen en kaders open te stellen voor nieuwe vormen die we samen maken. Asymmetrie als vertrekpunt levert naar mijn inzien het interessantste resultaat.

Where is the frontier of LIKE and LOVE; een grens die ten alle tijden in alle situaties een eigen antwoord kent.

Tijdens Art Rotterdam 2017 zal dit werk zowel bij Prospects & Concepts als bij Seelevel Gallery te zien zijn (buiten de context).







 










































21.09.16

Gedachten:
Porselein en Polaroids, een combinatie die veel paradoxen in zich draagt.
Porselein dat nooit vergaat, voor eeuwig is.
Het beeld dat alleen kan ontstaan met licht. licht wat in deze ruimte overvloedig is en toch te kort kwam.
Fotograferen is niet schilderen.
De vormen soms versmelten ze, soms plakken ze enkel aan elkaar, soms vervagen de lijnen, word elke grens vaag - dat is niet het zelfde als versmelten en toch ook wel.

Letters over de poladois - die ontstonden in de installatie afgelopen week samen met het publiek.

beelden volgen...

- Het lichterlaaie van een kras

- Duwen is vallen en andersom 

- Welk gelaat verschuilt zich achter die ander

- Het links van jou is het rechts van mij

- Tegenover tussen staat samen



Beelden en tekst uit het 'work in progress' - Ends Meet 1.32 - in Castrum Peregrini.




Tegenover tussen staat samen -MB































Proces - augustus 2016

Porselein en polaroids - een vloeibaar/ kwetsbaar materiaal en een moment opnamen.
Dit zijn de twee basis ingrediënten voor de tentoonstelling ENDS MEET.










teksten van Gisèle geborduurd in installatie.


Proces - ENDS MEET - maart t/m juli 2016

Onderstaand een selectie van mijn onderzoek in het atelier van Gisèle van Waterschoot van der Gracht. en de vragen die hier mee gepaard gingen. 16 september 2016 zal mijn solo presentatie van deze in-situ installatie als onderdeel van het UNSEEN festival te zien zijn in Castrum Peregrini -
http://castrumperegrini.org/agenda/

De 'blueprints' zijn reproducties van Gisèle haar teksten, foto's of objecten, gevonden in haar archieven. De groene lijnen geven mijn blik weer en creërd daarmee een nieuw archief binnen haar archief. 

Antwoord: publiek MN8 2014



Wat betekend het als iemand altijd twee kanten kan zien, ervaren begrijpen en voelen van mensen?










Vormstudies van Gisèle. 
Kan iemand één, twee of zelfs meer zijn of worden? Niet in persoonlijkheid maar in wezen.
Grenzen kunnen vloeibaar zijn in vorm, kan dat ook in je hoofd zo zijn en hoe verhoud zich dat dan tot de publieke wereld - de ander?








Antwoord: publiek MN8 2014


Handen: wat vertellen deze handen over LIKE en LOVE? 
Handen zijn het eerste fysieke contact tussen twee of meer mensen. 
Handen verbinden, ontmoeten, verstrengelen, begroeten, gebaren, … waar ligt de grens tussen het een en het ander? 









Antwoord: publiek MN8 2014



Proces - ENDS MEET - september t/m december 2015

Het Atelier van Gisèle van Waterschoot van der Gracht. Ik kijk er rond, maak foto's van teksten, notities, gevonden objecten, kunstwerken en vormstudies, op zoek naar informatie die mij inzicht geeft in hoe Gisèle zelf keek en dacht over haar eigen vraag Where is the frontier of LIKE and LOVE? En hoe zich dat verhoud tot de ontwikkeling die haar atelier sinds eind 2015 door maakt van Privé naar Publieke ruimte.

 

Atelier Gisele - Herengracht Amsterdam